Oeganda 7

Zo’n dorp als Kagadi ligt middenin de jungle van Oeganda. De afstand van Kampala naar Kagadi is ongeveer 280 km waar je 5 tot 6 uur over doet vanwege de slechte wegen. Je auto gaat daar niet lang mee.
Als je zo’n reis maakt, moet je wel tegen een paar dingen weten. Je moet tegen tocht en stof kunnen want de ramen staan open en er is geen airco. Je moet geduld hebben. Je moet er tegen kunnen dat mensen niet zo stipt hun afspraken nakomen als jij. Alles gaat hier rustig vanwege de warmte (al was het vandaag koud). Je moet vaak je handen wassen. Je moet je nagels kort houden. Het toiletpapier is niet vingerbestendig. Het water dat uit de kraan komt is een beetje bruin; het is bronwater en er zullen wel mineralen inzitten. Drink niet uit de kraan. Het is ongekookt en er kunnen allerlei ziektekiemen inzitten zoals bv. malaria. Dat wordt nog iets verergerd door de manier waarop het water uit je kraan komt. Eerst wordt het water met de hand opgepompt. Dan sjouwt een jongen zich een ongeluk met twee jerrycans naar jouw hutje. Daar staat een ton naast. Als er nog wat water inzit, pompt hij het eerst met een elektrische pomp naar boven. Dat water stond er al een paar dagen dus er kan van alles inzitten. Dan gooit hij de jerrycans leeg en pompt het naar boven.

Daarboven staat ook een (dichte) ton die waterdruk geeft waardoor er water uit de kraan loopt. Bij de douche zijn 2 kranen, warm en koud. Zet niet de warme kraan aan om op warm water te wachten want dat komt niet en dat is waterverspilling en moet die jongen weer lopen. Natuurlijk deed ik dat wel heel naïef de eerste dag. Als je gedoucht hebt, zie je bruin water in de douchebak. Je bent echt wel schoon hoor, het water is gekleurd. Als je toevallig in het toilet kijkt, je hebt echt wel doorgetrokken. Als ze voor je koken en het neerzetten is er vaak geen mes, ook niet bij het ontbijt. Dat is geen onwil, ze gebruiken dat zelf ook niet en ze denken er gewoon niet aan. Smeer je brood met de achterkant van een vork als die er ligt en anders met de theelepel. Ze halen speciaal voor jou brood dus het laatste sneetje is bijna twee weken oud en gortdroog ( het ligt wel in de koelkast). Als je koffiepoeder in je kopje wil doen (als er een kopje staat), is er soms geen lepel. Dan gebruik je gewoon de vork.

De kokkin vroeg me daar weg te gaan anders zou ik ook ziek worden door de rook net als zij.		Hier ben je niet van de ratten besnuffeld maar van de geiten.

 Als je kieskeurig bent met eten, kun je beter helemaal wegblijven. Ze proberen je te verwennen met allerlei plaatselijk voedsel dat soms naar niets smaakt maar soms heel smakelijk is. Je moet het wel willen uitproberen. En ze hebben het zout ontdekt. Als je het niet al aan je nieren hebt, krijg je het wel. Zelfs al doen ze heel erg hun best voor mij, tot soms gebakken aardappels aan toe, het blijft eenzijdig.
Menu van de studenten: ’s morgens maïspap met suiker, verder 4x in de week maïsklont met bonen, 2x p.w. rijst met bonen en 1x p.w. cassave. Ik wordt dus verwend want ze halen af en toe rundvlees door de gehaktmolen om een justje te maken.
Je moet tegen alleen zijn kunnen. Je moet de plaatselijke gebruiken kunnen aanvaarden zoals vrouwen die door de knieën gaan voor je. Dat is geen discriminatie want niet iedereen doet het en het is daar gewoon. Net als het gewoon is dat ze elkaar bruine of zwarte noemen, gewoon omdat het zo is. Je moet ook tegen herrie kunnen. Het dorp is een eind verderop maar je hoort constant herrie uit grote luidsprekers komen. Soms gaat het de hele nacht door. O ja, niet te vergeten, je moet toch tegen een koude douche kunnen en tegen allerlei wriemelend insecten. Gelukkig is er ook een beloning en dat is de dankbaarheid voor wat je doet en de dingen die je beleeft.
Het is nu zondag. Ik heb wat werk gedaan, me verveeld omdat ik nu verdere input nodig had. Na het eten ben ik met de meiden gaan zingen. Ik was al een paar dagen niet geweest en ze dachten dat ik al naar huis was en waren teleurgesteld omdat ik geen gedag had gezegd. Er waren nu ook weer nieuwe kinderen bij.
Tweede paasdag, iedereen vrij en het was koud. Edward zou komen maar die bracht zijn vrouw naar het ziekenhuis om te bevallen. Geen input dus. Een boek uit gelezen, een film gekeken die ik bij me had nadat ik de nodige software van internet had geplukt en rondgekeken. En dat laatste was niet voor niets, kijk maar.

Een vrouw kwam aanlopen met deze strijkbout, prachtig om te zien en authentiek.		Even openmaken om te zien waar de hete houtskool in gaat.

Dat hij zwaar is, zie je wel aan de houding en het gezicht van dit jongetje.		Ondertussen werd het vuur van de “fornuizen” binnen aangestoken met vers hout en vuur van de buiten kookplaats.
Met de strijkbout naar het vuur om houtskool te pakken.		De hete houtskool werd er met de blote vingers uitgepakt en in de strijkbout gedaan. En nu strijken maar!

Ja, het was een spannende dag!!! Mijn arm is helemaal verkrampt en onder mijn arm heb ik een zweetplek van mijn ziel.